Na zo’n vijftien jaar als wetenschappelijk onderzoeker te hebben gewerkt, werd Renzo onderdeel van een klein clubje nerds dat Progress Onderwijs heette. Het zou een jaar duren, maar dat ene jaar werden er 16. Nu is het moment daar voor Renzo om zich op andere dingen te gaan richten. In deze blog neemt Renzo je mee in zijn reis bij Progress Onderwijs.

Uit de hand gelopen hobby

Ik raakte in ‘de ICT’ verzeild toen mijn onderzoek steeds meer geautomatiseerde verwerking van grote hoeveelheden gegevens vergde. Ook had ik voor de afdeling waar ik onderzoek deed, een website gemaakt - in een tijd dat er wereldwijd ongeveer 7.000 websites bestonden. ICT, in het bijzonder het ontwikkelen van software voor het internet (toen nog beter bekend als het World Wide Web), begon dus eigenlijk als een min of meer noodzakelijke hobby. Die hobby liep in de loop der jaren zodanig uit de hand dat ik er mijn werk van kon maken.

Even wennen

De wondere wereld van de ICT-professional bleek heel anders dan de - overigens al even wondere - wereld van de wetenschappelijk onderzoeker. Dat was dus even wennen. Gelukkig kwam ik in een team van betrokken, bevlogen en zeer slimme mensen terecht die altijd bereid waren uit te leggen hoe dingen in elkaar staken, of hoe zij vonden dat het in elkaar moest steken. Enkele collega’s kenden de applicatie van Progress al vanaf het prilste begin en konden dus prima verklaren waarom dingen werkten zoals ze werkten — iets dat niet altijd direct voor de hand lag of uit de programmacode helemaal duidelijk werd.

Blauwe schermen

De eerste vijf jaar werkte ik aan de — toen al ouderwetse — blauwe schermen van ProgressWWW. Progress werkte in die tijd met eigen hardware. Met enige regelmaat werden er dozen naar binnen geschoven met nieuwe servers, harddisks, geheugen, processoren en wat dies meer zij (intern ‘ijzer’ genoemd). Het 'ijzer' werd door onszelf in elkaar geschroefd, van software voorzien en met het Progress-systeem verbonden. Soms viel er iets uit, bij voorkeur en geheel conform de wet van Murphy op een ontijdig moment: dan werd er ‘s avonds en soms zelfs ‘s nachts doorgewerkt om alles weer aan de praat te krijgen.

Funeste neveneffecten

In die tijd kwamen er met enige regelmaat telefoontjes van één onzer instellingen binnen met de vraag of we iets wilden aanpassen. We waren de beroerdste niet en met een beetje geluk zat zoiets dan de volgende dag al in Progress. En met een beetje pech lag de volgende dag Progress er ook geheel uit omdat de aanpassing een funest neveneffect bleek te hebben. Of hing een andere instelling aan de lijn om te protesteren tegen de goedbedoelde wijziging die hun processen bleek te versjteren. All in a day's work.

Studielink

In 2010 nam ik de werkzaamheden rond het niet lang daarvoor in gebruik genomen Studielink over van een vertrekkende collega en werkte ik voornamelijk aan de code van inschrijvingen en de studielinkkoppeling in Progress.NET. De jaren daarna volgde ik van nabij de evolutie van Studielink: van een vrij krakkemikkig systeem voor centrale HO-inschrijvingen naar een in de basis behoorlijk gestroomlijnde applicatie. Ook aan de ‘klantenkant’ kon ik ervaren hoe Studielink zich ontwikkelde: de aanmeldingen van mijn drie kinderen liepen door de jaren heen steeds gesmeerder.

De hoogtepunten in een studiejaar

Er zat, zeker in het begin, nogal wat werk in het beheren van de enorme hoeveelheid studielinkberichten die ‘over de lijn’ gingen. Weliswaar ging daarvan slechts een zeer beperkt deel fout (tienden van procenten, maar 0,1 procent van een een miljoen is nog altijd duizend), maar als het fout ging moesten we uitzoeken waar het aan lag en er vervolgens met onze software omheen werken of met veel kunst- en vliegwerk zorgen dat een aanmelding er alsnog ‘doorheen kwam’. Daarnaast waren er de hoogtepunten in een studiejaar: de loting, de start van het studiejaar, de tsunami van aanmeldingen die rond maart op gang kwam en de gehele zomervakantie aanhield enzovoort. Dit maakte dat ik vanaf mijn vakantie-adres ook nog regelmatig berichten aan het fiksen was. Het meest ingewikkeld was dat toen ik door Namibië reisde, waar het internet niet geheel de specificaties kende die in Europa gewoon waren.

Paniek

Eén van die hoogtepunten, het proces van loting (centraal en decentraal), leidde nogal eens tot paniek bij de faculteitsadministraties. De gegevens voor loting werden op een zeker tijdstip handmatig naar Progress gestuurd, waarna ze door ons werden gecontroleerd, verwerkt en naar DUO verstuurd. Voor het mogen deelnemen aan de loting moest een aanmelding op een bepaald tijdstip aan een aantal voorwaarden voldoen, en dat lukte nogal eens niet of ternauwernood. Het ging vooral voor aanmeldingen van buitenlandse studenten met enige regelmaat verkeerd. De problemen kwamen soms op mijn bureau. Eenmaal heb ik een huilende moeder van een Engelse student aan de telefoon gehad. Alles was misgegaan voor de aanmelding van haar zoon. Gelukkig was het meeste op te lossen (zoals dat meestal het geval was), echter moest zoonlief zelve ook nog een aantal stappen uitvoeren. Ik zag hem later toevallig nog terug bij het NOS-journaal dat verslag deed van de Groningse KEI-week en hem kort interviewde. Ingeschreven is hij uiteindelijk niet.

Bijdrage

Tegenwoordig worden Progress.NET, ProgressWWW en de nu eigenstandige Progress-verkiezingenapplicatie een heel stuk professioneler ontwikkeld, maar dat wel ten koste van een zekere creativiteit en levendigheid. Het zijn echter zonder twijfel veel betere applicaties geworden. Het doet me deugd daar een bescheiden bijdrage aan geleverd te hebben.

Overdraagbaarheid van taken

De laatste jaren hebben we gewerkt aan overdraagbaarheid van de verschillende taken om te voorkomen dat we teamleden hadden die een single point of failure zouden kunnen vormen, omdat ze als enige alles wisten van een bepaald gebied binnen Progress, zoals bijvoorbeeld Studielink. Daar zijn we naar mijn idee heel goed in geslaagd, zodat ik met een gerust hart het team kan verlaten.

Afscheid

En dat is dan ook wat ik doe. Door persoonlijke omstandigheden zag ik me in september vorig jaar al genoodzaakt om vervroegd met pensioen te gaan. Daarna werkte ik als freelancer nog ongeveer twee dagen per week voor Progress. Nu is het moment daar dat ik me geheel terugtrek om me op andere dingen te gaan richten. Gedeeltelijk nog steeds genoodzaakt door persoonlijke omstandigheden, maar evenzeer om gewoon weer eens wat anders kunnen doen, zoals ik mijn werkende leven zo ongeveer elke 15 jaar heb gedaan. Wie weet ga ik mijn online literaire activiteit weer eens oppakken.

Hartelijk dank

Hora finita & logoff. Ik dank iedereen hartelijk voor de samenwerking en wens jullie allen het niets minder dan het allerbeste toe.